Ζούμε «ενδιαφέροντες καιρούς» εσωτερικά και εξωτερικά.
Όταν το διεθνές περιβάλλον γίνεται τόσο άστατο, όταν στην εσωτερική πολιτική της χώρας ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες: κυβέρνηση χωρίς αντιπολίτευση, αξιωματική αντιπολίτευση υπό κατάρρευση, που αν δεν διασπαστεί θα κάνει πολύ χρόνο να ανασυνταχθεί, η ευθύνη της κυβέρνησης αλλά και των ευρύτερων δυνάμεων της κοινωνίας των πολιτών και της διανόησης είναι μεγάλη.
Αυτό που συμβαίνει αφορά τις βαθύτερες αντιλήψεις και τα βιώματα μεγάλων τμημάτων της κοινής γνώμης και της κοινωνίας.
Η κατάρρευση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν οφείλεται στο ότι έχασε κάποιες εκλογές, έχασε από τον εαυτό του.
Αποβλήθηκε από τη νέα εποχή, έπαψε να είναι εθνικός πολιτικός παίκτης, έχασε την ταυτότητά του (αν είχε), εγκλωβισμένος στη νοσταλγία του 2015 και στον αριστερόστροφο λαϊκισμό.
Ο Μητσοτάκης κατάφερε να κυριαρχήσει γιατί απέκτησε πολυσυλλεκτικό ακροατήριο που ξεπερνά το κόμμα του, αυτό όμως έφερε την προσωποποίηση της πολιτικής και υποβάθμισε τον ρόλο των κομμάτων. Οι κομματικοί στρατοί είτε δεν υπάρχουν είτε έχουν μικρή πια δύναμη.
Ο Μητσοτάκης χρειάζεται να κάνει ένα άλμα, αφενός γιατί η χώρα έχασε πολύ έδαφος την περασμένη δεκαετία, αφετέρου γιατί αντιμετωπίζει δομικά προβλήματα.
Τώρα από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τι να περιμένεις, όταν οι μομφές, οι έριδες, η εσωτερική φαγωμάρα, οι αποκλεισμοί από τα όργανα, διαμορφώνουν ένα πολεμικό τοπίο που είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει. Σε εκτόνωση ή σε έκρηξη και οριστική ρήξη υπαρξιακής μορφής;
Πάντως, κοινό μυστικό είναι πως το μπλοκ της μειοψηφίας, η «Ομπρέλα», η ομάδα των «6 + 6» αλλά και λοιπές δυνάμεις, όπως η γέφυρα, έχουν δίαυλο επικοινωνίας.
Προς ώρας, υπάρχει ένα άτυπο μορατόριουμ κάτι που είχε φανεί από τη συνάντηση Κασσελάκη και Φίλη.
Από πλευράς μειοψηφίας, λένε ότι ο Κασσελάκης πυροδότησε κι άλλο το κλίμα εμφυλίου με το τελεσίγραφο για αποκλεισμούς από τα ψηφοδέλτια.
Με τέτοιες προοπτικές η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μεγάλη, ζούμε στην άγνωστη μεταπολιτική εποχή.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
