Να δώσουμε ένα δίκιο στον κ. Γιάννη Οικονόμου, όταν λέει ότι «ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι αστυνομικός, επιχειρησιακός, για να καταστρώνει σχέδια αντιμετώπισης των χούλιγκαν, ή για να προβάλλει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να διανύουν τη μισή Ελλάδα και να μην μπορούν να σταματήσουν κάπου». Έτσι πρέπει να είναι. Αλλά πάλι σάμπως είναι δουλειά του υπουργού Οικονομικών να δίνει εντολή για να μαζευτούν οι ξαπλώστρες; Πόσες φορές ακούσαμε ότι αντιμετωπίστηκαν τα αυτονόητα «με εντολή του πρωθυπουργού»;
«Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες», λένε στα χωριά και, συνεπώς, δεν μπορεί τα καλά να γίνονται «με εντολή του πρωθυπουργού/υπουργού» και στα άσχημα μην τον είδατε τον Παναή. Είτε το κράτος πράττει τα αυτονόητα χωρίς πολιτική εντολή είτε η αδράνεια, λόγω απουσίας εντολής, είναι μέγιστο πολιτικό ολίσθημα.
Δε φταίει μόνο ο εκάστοτε πρωθυπουργός ή υπουργός, ασχέτως αν είναι πρόθυμοι να τσιμπήσουν το δόλωμα της εφήμερης δημοσιότητας που δίνει το «με εντολή του καθαρίστηκε η παραλία». Υπάρχει και η διάχυτη ιδεολογία του συγκεντρωτισμού στις δημόσιες υποθέσεις. Για τους Έλληνες, όλα πρέπει να τα κάνει το κεντρικό κράτος (οι άλλοι, δεν μπορούν ή είναι διεφθαρμένοι) και για τη δημοσιοϋπαλληλία όλα πρέπει να περάσουν από το γραφείο του υπουργού ή πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός είναι ο Παντοδύναμος –«πανταχού παρών και τα πάντα πληρών»–, οι υπουργοί ιμάντες των εντολών του. Κάπως έτσι δεν την πάτησε ο προηγούμενος υπουργός κ. Νότης Μηταράκης;
Είναι διάχυτη η αντίληψη ότι το μόνο που χρειάζεται το ελληνικό κράτος είναι κάποιοι «τρελοί και καθαροί», όπως τους περιέγραψε ο Αλέξης Παπαχελάς («Καθημερινή», 13.8.2023). Αυτοί, φυσικά, είναι αναγκαίοι για να κινητοποιηθεί η εκ της φύσεώς της ράθυμη κρατική γραφειοκρατία, όμως δεν αρκούν. Το κράτος χρειάζεται και θεσμική μνήμη, διότι οι «τρελοί και καθαροί» κάποτε φεύγουν και συνήθως αναλαμβάνουν οι «λογικοί» και κάποιες φορές «βρώμικοι». Έτσι κι αλλιώς, έχουμε μακρά εμπειρία αναλαμπών στην πρόσφατη ιστορία μας. Δέκα χρόνια μετά το οικονομικό θαύμα της ένταξης στην ΟΝΕ, η χώρα χρεοκόπησε. Έξι χρόνια μετά το θαύμα της εξάρθρωσης της «ασύλληπτης 17 Νοέμβρη», η Αθήνα κάηκε χωρίς να συλληφθεί κανείς. Ένα χρόνο μετά, ο εμβληματικός νόμος της κ. Αννας Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ άρχισε να ξηλώνεται.
Επομένως, ακόμη και άριστες να είναι οι εντολές των «τρελών και καθαρών», έχουν ημερομηνία λήξης. Αφήστε, δε, που ο πρωθυπουργός/υπουργός μπορεί – άνθρωπος είναι – να ξεχαστεί και οι υπηρεσίες χωρίς θεσμική μνήμη αδρανούν περιμένοντας εντολές.
