Τον νεολογισμό «μεταπολιτική» τον εισήγαγε πρώτος στο δημόσιο λόγο ο Ευάγγελος Βενιζέλος με όρους θετικούς – ως υπερβατική και προωθητική προοπτική απέναντι στα αδιέξοδα των κομματικών κατεστημένων, στερεοτύπων και συγκρούσεων – «Με ενδιαφέρει», είχε πει, «κάτι πολύ περισσότερο από την πολιτική. Η μεταπολιτική. Μία πολιτική που δεν είναι αιχμάλωτη των σκοπιμοτήτων της συγκυρίας, που δεν φλερτάρει με τον λαϊκισμό». Την μεταπολιτική επικαλείται, με εντελώς αντίστροφους και αρνητικούς όρους, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος – ως μία από-ιδεολογικοποιημένη πολιτική μετάλλαξη, όπου κυριαρχούν η εικόνα και τα πρόσωπα, η έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα – .
«Είμαι αναγκασμένος να πω ότι η μεταπολιτική έχει διεισδύσει εκεί που δεν το περιμένει κανείς». Τα παραπάνω για τη μεταπολιτική τα είχε πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μετά τις εσωκομματικές εκλογές και κατόπιν του ποσοστού που έλαβε ο Στέφανος Κασσελάκης. Έχουν αναφερθεί και άλλοι ορισμοί της μεταπολιτικής, όπως ότι είναι κρυφή ή φανερή «απαίτηση» για υποβάθμιση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και η αποθέωση της άμεσης και αδιαμεσολάβητης σχέσης του ηγέτη με τους πολίτες.
Μεταπολιτική είναι ένας ηγέτης που υπόσχεται να κάνει πολιτική χωρίς να είναι ο ίδιος πολιτικός, που αντιμετωπίζει το κόμμα σαν επιχείρηση και τους υποψηφίους για αξιώματα σαν προσωπικούς ευνοούμενούς του.
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος, μα τι επικίνδυνο μπορεί να έχει ο Κασσελάκης, ο οποίος είναι περισσότερο διασκεδαστής;
Το 2015 το κατεστημένο των Η.Π.Α. γελούσε με τα καμώματα ενός άλλου διασκεδαστού του Τραμπ. Ποιός θα φοβηθεί αυτόν τον κλόουν;
Κι όμως, πολλοί πολίτες θέλουν «πολιτικούς» που μιλούν σαν αυτούς, σκέπτονται όπως αυτοί, δεν εμβαθύνουν.
Επειδή υπάρχουν πολίτες που ρέπουν στον τραμπισμό, κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του Κασσελάκη, όχι φυσικά ως αριστερού κόμματος, αλλά ως κόμματος που θα εκφράζει τον τραμπισμό, ένα πολιτικό κίνημα, παραλλαγή της ακροδεξιάς και του εθνικολαϊκισμού, μιά μορφή φασισμού._
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
