Αυτή η εμμονή για την ιδιοκτησία του Ανδρέα Παπανδρέου αναδίδει ένδεια.
Αφού εξάντλησε τα πάντα, τώρα ελπίζει στο θαυματουργό σκήνωμα! Ο ορισμός της ασταθούς αίσθησης του εαυτού του. Προφανώς δεν έχει βρει τι είναι ο ίδιος. Τον διεκδικεί ανοιχτά, τον θέλει δικό του!
Πώς είναι δυνατόν, εν έτει 2023, θέμα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να είναι η κληρονομιά του Ανδρέα; τόση ένδεια;
Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές και τέσσερα χρόνια από το 2019, πολλά πολιτικά γεγονότα έχουν μεσολαβήσει.
Ο πολιτικός χρόνος πάρα πολύ πυκνός, τόσος που αν τον απλώσεις θα καλύψει τουλάχιστον μία δεκαετία.
Παρ’ όλα αυτά οι πολιτικοί συσχετισμοί, όπως διαμορφώθηκαν, παραμένουν πάνω – κάτω αναλλοίωτοι.
Ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν έχει αλλάξει τίποτα, ενώ θα περίμενε κανείς τουλάχιστον τη φυσιολογική φθορά του χρόνου, έστω μιά λογική κόπωση, πόσο μάλλον τη φθορά των τεραστίων διαστάσεων κρίσεων που μεσολάβησαν.
Η κυβέρνηση παρά τα προβλήματά της, σε γενικές γραμμές τα πήγε σχετικά καλά και πάντως σίγουρα καλύτερα από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και όλα αυτά προφανώς γιατί δεν υπήρχε αποδέκτης να εισπράξει την απογοήτευση. Η αξιωματική αντιπολίτευση για τέσσερα χρόνια πολιτεύτηκε με φανατισμό, χωρίς περιεχόμενο.
Ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει ετοιμάζει ένα πρόγραμμα ως εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας.
Δυστυχώς, δεν έκαναν απολύτως τίποτα και τώρα τρέχουν τάζοντας ακοστολόγητες υποσχέσεις αρκετών δις.
Η κατρακύλα συνεχίζεται, φθάνοντας μάλιστα στην απόλυτη εξαχρείωση, να υπόσχονται κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, χαϊδεύοντας τα αφτιά των νέων, καλλιεργώντας τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.
Η κατάργηση της ελάχιστης βάσης και μάλιστα παραμονές των εκλογών είναι χυδαία υπόσχεση. Παιδιά, δεν χρειάζεται να ανοίξετε βιβλίο, αλλά να βάλετε στο φάκελο το σωστό ψηφοδέλτιο.
Τέτοιες υποσχέσεις είναι πολιτικός εκμαυλισμός, ένα επικίνδυνο παιχνίδι για το μέλλον τους. Δεν χρειάζεται κόπος, θέλει τρόπο! Αρκεί να χωθείς κάπου.
Εάν πράγματι ο κύριος Τσίπρας νοιάζεται για την παιδεία, ας μαζέψει τους μπαχαλάκηδες από τα Πανεπιστήμια.
Οι κοινωνικές ανάγκες και οι προσδοκίες είναι αξιακά προτάγματα και όχι κλωτσοσκούφι.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
