Τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά έχουμε συνηθίσει να τη χρησιμοποιούμε ως a priori έννοιες που δεν επιδέχονται άλλη ερμηνεία πέραν της παραδοσιακής – ιστορικής αξίας.
Με τη πάροδο του χρόνου, η ένταση της διάκρισης – διαίρεσης έχει αδυνατίσει, όχι γιατί έπαψε να ισχύει, αλλά γιατί η αξία της έχει απομειωθεί.
Εδώ ακόμη και παραδοσιακοί διαχωρισμοί, «προοδευτικός – συντηρητικός», αρκετές φορές αλλάζουν ρόλους, λειτουργούν παραπειστικά, γιατί δεν περιγράφουν πάντοτε την ουσία. Ποιος είναι συντηρητικός και ποιος προοδευτικός; Μητσοτάκης ή Τσίπρας;
Η παραδοσιακή αριστερή αντίληψη συχνά υποστηρίζει συντηρητικές πολιτικές και λειτουργεί αμυντικά, αφήνοντας το πεδίο της «αλλαγής» ελεύθερο στις δυνάμεις που κατατάσσονται παραδοσιακά στα κεντροδεξιά.
Στις τελευταίες εκλογές οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. αυστηρά περιχαρακώνονται στα όρια της συντηρητικής δεξιάς; Ή τα όρια έχουν διευρυνθεί και από ψηφοφόρους που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί;
Όταν ένα κόμμα, όπως η Ν.Δ. του Μητσοτάκη, διευρύνει τα όρια υιοθετώντας στοιχεία και από τις δύο πολιτικές ατζέντες «Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά», δεν δημιουργεί ένα δικό του χώρο πολιτικής επιρροής;
Δεν συσπειρώνει τους παραδοσιακούς δεξιούς και παράλληλα δεν συνομιλεί με ευρύτερα ακροατήρια που δεν έχουν δογματικό ιδεολογικό υπόβαθρο;
Τι έχουμε να πούμε για την άνοδο της Ν.Δ. του Μητσοτάκη στις λαϊκές – εργατικές συνοικίες της Αττικής; Εδώ, η εμμονή με ένταση στη διχαστική διαίρεση δεξιός – αριστερός πού πήγε;
Η αύξηση της ζήτησης εργατοτεχνικών επαγγελμάτων και η μείωση της ανεργίας στις περιοχές αυτές, καθώς και η πορεία του τουρισμού, η μείωση των εκκρεμών συντάξεων, τα επιδόματα στήριξης κ.ά, τι είδους πολιτική είναι; αριστερή ή δεξιά; συντηρητική ή προοδευτική;
Γιατί η Αριστερά άφησε το πεδίο της «αλλαγής» ελεύθερο στις δυνάμεις της «συντήρησης»; Υπάρχει απάντηση;
Υ.Γ.: Νίκο κράτα καλά τις ίσες αποστάσεις, εντωμεταξύ ο Μητσοτάκης έχει στρογγυλοκαθίσει στο κέντρο.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης