Λένε ότι η επιστήμη είναι η μαμή της αλήθειας, το τελευταίο καταφύγιο.
Στην υπόθεση των Τεμπών συγκρούονται η επιστήμη του Πολυτεχνείου (Καθηγητές Δημήτρης Καρώνης της Σχολής Χημικών Μηχανικών και Πέτρος Τσακιρίδης της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλουργών) με την ήδη διαμορφωμένη βεβαιότητα του δόλου και κατ’ επέκταση του εγκλήματος σε σημείο μάλιστα που να θεωρούνται οι δύο Καθηγητές ως σκευωροί και τα πορίσματά τους ως αναθέματα. Το αυτονόητο έχει ανατραπεί, ό,τι είναι λογικό δεν είναι απαραίτητα και πειστικό.
Σήμερα, όμως, υπάρχει περισσότερο από ποτέ η ανάγκη να πέσουν οι τόνοι, τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αφήσουν στην άκρη την προσπάθεια αποκόμισης μικροκομματικών οφελών. Τα Τέμπη δεν είναι ένα ακόμη θέμα για να τονώσουν τα δημοσκοπικά ποσοστά τους. Είναι ένα θέμα που αγγίζει τον πυρήνα της δομής του κράτους.
Τα κόμματα αρκετά μίλησαν και θα μιλήσουν για το δυστύχημα. Θα έρθει όμως και η ώρα των πολιτών, η ώρα της τιμωρίας, που διέδωσαν, όσοι διέδωσαν, εν γνώσει τους ψέματα περί συγκάλυψης με σκοπό να δυναμιτίσουν την κοινωνική ειρήνη και την πολιτική σταθερότητα.
Συγκάλυψη είναι οι απόπειρες κατατρομοκράτησης των λειτουργών της Δικαιοσύνης, με ύβρεις και απειλές και εν τέλει η αμφισβήτηση του ίδιου του θεσμού της Δικαιοσύνης.
Πρόκειται πλέον για τον ορισμό της έννοιας της συγκάλυψης, που έχει στόχο να υποταχθεί η δικαστική κρίση στις προειλημμένες αποφάσεις των άτυπων λαϊκών δικαστηρίων.
Αναρωτιέμαι τι θα επικρατούσε αν τα δύο πορίσματα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου βεβαίωναν την ύπαρξη μεταφοράς ξυλολίου. Σύμπασα η αντιπολίτευση θα ζητούσε πτώση της κυβέρνησης, ενώ θα είχαμε και πάλι τις γνωστές λαοσυνάξεις, οι δε Καθηγητές θα αναβαθμίζονταν σε ήρωες που αντιστάθηκαν στις πιέσεις της κυβέρνησης.
Τώρα το κλίμα ελπίζω να αποφορτιστεί, η κανονικότητα να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή και πλέον θα πρέπει το πολιτικό σύστημα να ασχοληθεί με την ουσία της τραγωδίας, ώστε τα τρένα μας να είναι ασφαλή. Ας μιλήσουμε επιτέλους για τις διαχρονικές ευθύνες της κατάντιας των ελληνικών σιδηροδρόμων.
Φυσικά η τραγωδία παραμένει αλλά με την πολιτική αποδραματοποίησή της θα τη δούμε στην πραγματική της διάσταση.
Πρωτίστως, στις ευθύνες του σταθμάρχη, που όλοι τον έχουν ξεχάσει. Και στη συνέχεια να δούμε τι συνέβη και καθυστέρησε τόσο πολύ η υλοποίηση της σύμβασης 717.
Και ας συζητήσουμε επιτέλους για τα δύο πιστοποιητικά που έδωσε ο Μπαρτ Ακού του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Σιδηροδρόμων. Ένα πιστοποιητικό ασφαλείας για τη Hellenic Train και ένα πιστοποιητικό καλής λειτουργίας για την ΡΑΣ. Και όλα αυτά δύο μήνες από το δυστύχημα.
Γιατί κανείς δεν μιλάει για αυτά τα δύο πιστοποιητικά;
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
