Στην αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου, εκεί που άλλοτε αντηχούσαν οι λέξεις βαριές σαν μέταλλο, τώρα πλανάται μόνο η ηχώ της σιωπής.
Πρακτικά χωρίς φωνές, υπογραφές χωρίς χέρια. Και οι πολίτες, σαν θεατές σε παλαιά ταινία, βλέπουν τα χείλη να κινούνται, μα δεν ακούν.
Ο Αλέξης, σαν σκηνοθέτης που κρατά τον τελευταίο μονόλογο για την αυλαία, επανέφερε στο προσκήνιο τα πρακτικά της σύσκεψης των αρχηγών υπό τον Προκόπη Παυλόπουλο.
Η κίνηση προσεκτικά μελετημένη, μοιάζει να εντάσσεται στο νέο αφήγημα ή μήπως rebranding; ενός πολιτικού που επιδιώκει να ντύσει με αλήθεια τη σιγή και με αναδρομή τη δικαίωση.
Όμως, τι αξία έχει μία καταγραφή χωρίς ήχο; Ποιος επιβεβαιώνει τη βαρύτητα των λέξεων, όταν λείπει ο τόνος, η ένταση, η παύση των λέξεων πριν από το ναι ή το όχι;
Σε δύο παλαιότερες συσκέψεις, με τον ίδιο Πρόεδρο, υπήρχαν ηχητικά. Για την πιο κρίσιμη όμως, όχι. Γιατί;
Η έλλειψη ήχου γίνεται σιωπή, κατηγορία. Τα λόγια που φέρονται να ειπώθηκαν, τώρα μισοσβησμένα, προβάλλονται σαν σκιές στον τοίχο της πολιτικής σπηλιάς.
Η απουσία φωνών γεννά απορίες. Τα πρακτικά παρουσιάζονται «ως τεκμήριο αλήθειας», μα χωρίς φωνητικό αποτύπωμα, παραμένουν απλώς κείμενα. Σημειώσεις που μπορούν να ερμηνευτούν, να κοπούν, να ραφτούν ξανά. Και όταν λείπουν οι υπογραφές από ένα επίσημο ντοκουμέντο, το βάρος της αξιοπιστίας μετατίθεται από τον θεσμικό στο φανταστικό. Η συγκυρία δημοσιοποίησης δεν είναι αθώα. Το timing εντάσσεται σε μια πολιτική τακτική: ξαναγράφουμε το αφήγημα, ξεσκονίζουμε μνήμες, επαναφέρουμε διλήμματα. Δεν είναι μόνο δικαίωση είναι και υπενθύμιση. Είναι ένας τρόπος να δηλώσεις «δεν ξεχνώ» αλλά και «δεν φεύγω». Κι αν, όπως λένε, η ιστορία γράφεται από τους νικητές, τότε αυτή η ιστορία επιχειρείται να γραφεί από τους «σιωπηλούς», διαβάζεται όμως από ένα λαό που δεν τρέφει πια αυταπάτες.
Κι όμως, ακόμα και μέσα στη σιωπή κάτι ακούγεται. Είναι ψίθυρος της δυσπιστίας η βουή της μνήμης, το ερώτημα που επιστρέφει πόση αλήθεια αντέχει η πολιτική; Και πόση σιωπή μπορεί να βαφτιστεί διαφάνεια; Ο κόσμος πλέον δεν περιμένει απαντήσεις, τις φτιάχνει μόνος του. Και καμιά φορά, είναι πιο σκληρές απ’ την πραγματικότητα.
Στο τέλος, οι ιδεολογίες λιγοστεύουν, ξεθωριάζουν και συχνά υποκλίνονται, όχι μπροστά στην ιστορία αλλά στις προσωπικές φιλοδοξίες εκείνων που λένε πως την γράφουν.
Υ.Γ.: Κάποτε ζητούσαν ηχογραφήσεις για να μην αλλοιώνεται η αλήθεια. Τώρα αρκούνται σε μοντάζ μνήμης. Πόσο κοστίζει τελικά η διαφάνεια όταν εξυπηρετεί τη λήθη;
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
