Σε πρόσφατο άρθρο και σε αρκετά προηγούμενα- παρουσίασα τους λόγους που συνηγορούν στην ενεργό παραμονή μου -ως απλό μέλος- στο «Κίνημα Δημοκρατίας», παρά την ρητή αντίθεσή μου στην φραξιονιστική εξέλιξη της κομματικής του συγκρότησης, η οποία πρέπει οπωσδήποτε να αντιστραφεί.
Γιατί όμως επιμένω στην αντιμετώπιση ομαδοποιήσεων – φραξιονισμού στο Κίνημα Δημοκρατίας;
Υπενθυμίζω ότι αναφέρθηκα επικριτικά στον φραξιονισμό ήδη από Ιαν. – Φεβρ. 2024 (νέο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τότε, που ανταποκρίθηκα τον Σεπτ. 2023 στην πρόσκληση του Στέφανου Κασσελάκη ως υποψήφιου για την Προεδρία), αλλά και από τη συγκρότηση των πρώτων Ομάδων Πρωτοβουλίας στο «Κίνημα Δημοκρατίας» τον Φεβρ. 2025, οπότε και επισήμανα έγκαιρα τον ιδιαίτερο ρόλο της ΠΑΣΠ-ΑΣΟΕΕ – των «εθελοντών της» και των «αρμοδίων στον Ταύρο», πολύ πριν ασχοληθούν με το θέμα κάποιοι όψιμοι επικριτές. Από τότε έχει δημοσιευθεί σειρά τεκμηριωμένων άρθρων στην ιστοσελίδα (www.enimeromenospolitis.gr ) και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. facebook / meta). Επισυνάπτω και συμπληρώνω σχετικά αποσπάσματα:
(Ιαν. 2024): Ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) με χαοτική και άτακτη εσωτερική δομή, με αλληλοαναιρούμενες «συνιστώσες» οι οποίες δεν δίνουν ισχυρή «συνισταμένη» με σταθερή κατεύθυνση «προς τον λαό», αλλά χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια – διαμάχες – ιδιοτέλεια και τυχαιότητα, δεν μπορεί να ενώσει – να εμπνεύσει – να ενεργοποιήσει – να δώσει προοπτική – να δημιουργήσει ελπίδα και εμπιστοσύνη, σε έναν «Λαό βασανισμένο», «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο».
(Φεβρ. 2024): Όταν αποδείχθηκε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν απρόθυμοι ή και ανίκανοι να ασκήσουν επαρκή και αποτελεσματική αντιπολίτευση στη Βουλή και εξωκοινοβουλευτικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων και διεκδικήσεων, αλλά ότι ασκούσαν (μερικοί εξακολουθούν να ασκούν) με νοσηρή επιμονή «Εσωκομματική Αντιπολίτευση» υπέρ των ποσοστών συνδιοίκησης και επιρροής των «συνιστωσών» (φραξιών), ότι προτεραιότητά τους δεν ήταν να αμφισβητήσουν την τυραννία και τον αυταρχισμό του Μητσοτάκη και της ΝΔ, αλλά τον εκάστοτε Πρόεδρο του κόμματός τους και τις όποιες πρωτοβουλίες ανοίγματος προς την κοινωνία και εγγραφής νέων μελών (που θα άλλαζαν εσωτερικές ισορροπίες), είχαν πλέον τελειώσει στην αντίληψη των πολιτών ως «Κόμμα Εξουσίας».
(Φεβρ. 2025): Ο φραξιονισμός είναι μεταδοτική και (συχνά) ανίατη νόσος. Ο απλός λαός, που αγαπά τον Στέφανο και συρρέει αυθόρμητα στις συγκεντρώσεις του κατά χιλιάδες, είναι η δύναμη και το μέλλον του Κινήματος Δημοκρατίας, όχι μερικές δεκάδες καριερίστες των νέων μηχανισμών, οι οποίοι -ως ιδιοκτήτες- «έπιασαν στασίδια» στον Ταύρο και συντονίζουν ως «χρήσιμους ηλίθιους» μερικές εκατοντάδες ματαιόδοξους – μωροφιλόδοξους ομαδάρχες με τις απολίτικες παρέες «αυτών που τους ακολουθούν»!
(Μάϊος 2025): Ατομική και Κοινωνική Αυτονομία δεν συμβιβάζονται με Φραξιονισμό – Παραγοντισμό, πρακτικές οι οποίες υποβαθμίζουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των μελών, τα ομαδοποιούν και τα καθιστούν «οπαδούς» αρχομανών ομαδαρχών, δημιουργούν εσωτερικές διαμάχες και παραλυτική εσωστρέφεια, ακυρώνοντας στην πράξη το πολιτικό νόημα της έμφυτης στον άνθρωπο ελευθερίας.
(Ιούλιος 2025): Επιλέγω να παραμείνω συνεπής στον εαυτό μου και στις απόψεις μου, αλλά δεν παραιτούμαι από το «Κίνημα Δημοκρατίας». Έγινα μέλος (αρχικά στον «ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ» από όπου τελικά παραιτήθηκα, στη συνέχεια στο «ΔΙΚΟ μας ΚΙΝΗΜΑ» και μετά στο «ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»), γιατί μου ενέπνευσε ενθουσιασμό και εμπιστοσύνη ο Στέφανος, οι φρέσκες ιδέες – απόψεις και προτάσεις του. Παραμένω απλό αλλά ενεργό μέλος, ακριβώς για να υποστηρίξω τον προσωπικό αγώνα και τις θεσμικές – πολιτικές ιδέες του Προέδρου, που αποτελούν ελπίδα αφύπνισης και ενεργοποίησης της λαϊκής πλειοψηφίας. Γιατί τα ισχυρά κάστρα συνήθως «κινδυνεύουν και πέφτουν από μέσα»!
(Ιούλιος 2025): έφερα ως 1ο παράδειγμα επιπτώσεων στη σχέση Κόμματος με Φράξια, την αντίστοιχη σχέση Ξενιστή – Παρασίτου: «Παρασιτικά φυτά όπως ο «Σπάγκος του Διαβόλου» (Teufelszwirn, Cuscuta, Kadytas), που δεν διαθέτουν ρίζες και φύλλα, είναι ανίκανα για φωτοσύνθεση και απομυζούν χυμούς από το φυτό ξενιστή. Αρχικά τα παράσιτα τρέφονται χωρίς να ξεραίνουν τον ξενιστή, μέχρι να αναπτυχθούν και να ρίξουν σπόρους στο έδαφος, οπότε τον απομυζούν μέχρι να τον ξεράνουν. Αφού φυτρώσουν αναζητούν αμέσως ένα υγιές γειτονικό φυτό – ξενιστή, κινώντας τα «πλοκάμια» τους και «μυρίζοντας» με αισθητήρες που βρίσκονται στο άκρο τους. Μπορούν να διακρίνουν υγιή από άρρωστα φυτά – ξενιστές».
Συμπληρώνω ως 2ο παράδειγμα από το ζωικό βασίλειο ότι «ο ιός του φραξιονισμού» μοιάζει με τον ιό της ανεμοβλογιάς και του έρπητα: μένει για πάντα στο σώμα του φορέα – ξενιστή και εκδηλώνει συμπτώματα κάθε φορά που εξασθενεί το ανοσοποιητικό του σύστημα, ή σε περιπτώσεις κρίσεων και άγχους.
(Ιούλιος 2025): 3ο παράδειγμα η αλληγορική ταινία «Ο Ενοικιαστής» (The Tenant), του ιδιοφυούς Roman Polanski, που παραπέμπει στον εξαναγκασμό σε «παραίτηση» διαδοχικών Προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (Τσίπρας, Κασσελάκης, Φάμελλος;): Σε έναν απογοητευμένο, παρακμιακό κόσμο με τη σταθερή κοινωνική του τάξη, το άτομο και η αυτονομία του έχουν μόνο μία μοίρα: υποταγή και εσωτερίκευση των κανόνων αυτής της τάξης – είτε παραφροσύνη του ατόμου-στόχου. Κάτι που δεν αποτελεί δυνατότητα πραγματικής επιλογής. Εδώ, το άτομο βρίσκεται πάντα στο χείλος του αφανισμού, έτοιμο να χάσει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του. Η μεθοδικά «καλλιεργούμενη» παράνοια του θύματος, του «ξένου», γίνεται μέρος της νοοτροπίας δίωξής του από τον «καλά» οργανωμένο κόσμο. Κανείς δεν μπορεί πλέον να τον βοηθήσει πραγματικά, ούτε ο ίδιος τον εαυτό του, καταλήγοντας «νομοτελειακά» σε παραίτηση – αυτοκτονία.
(Ιούλιος 2025): «ο νέος φραξιονιστικός μηχανισμός, κατά μαρτυρίες επώνυμων μελών που παραιτήθηκαν- ελέγχει το Μητρώο, το Οργανωτικό, το Ε.Γ., τα κεντρικά Γραφεία και διαθέτει εισοδιστές στα εκλεγμένα όργανα». Έτσι, το «Κίνημα Δημοκρατίας» σταδιακά μετατρέπεται από «Κόμμα ΟΛΩΝ των Μελών» σε «Κόμμα των Στελεχών» αυτού του μηχανισμού και όσων «συνεργάζονται» μαζί του, περιθωριοποιώντας τα υπόλοιπα μέλη σε «οπαδούς» της ηγεσίας και «υφιστάμενους» του νέου ιερατείου. Ο Νίκος Καρανίκας ισχυρίζεται προσφυώς ότι πρόκειται για «Ομοσπονδία ΚΙ-ΔΗ & ΠΑΣΠ-ΑΣΟΕΕ»! Εδώ αξίζει να σημειωθεί η προσωπική εμπειρία του σ. Καρανίκα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπου η ΠΑΣΠ-ΑΣΟΕΕ επεδίωξε να εισέλθει ως «Ομάδα» με διαπραγμάτευση, αλλά αποκλείστηκε όντας γνωστή από τα αμφιθέατρα των ΑΕΙ. Φαίνεται ότι στο Κίνημα Δημοκρατίας είναι (η μόνη;) «ομάδα» που έγινε αποδεκτή (αρχικά ως «απαραίτητοι εθελοντές» και στη συνέχεια ως «χρήσιμα στελέχη»). Περιλαμβάνει πλέον όχι μόνο φοιτητές, αλλά και αποφοίτους – μεταπτυχιακούς – επαγγελματίες κλπ., διατηρώντας ασφαλώς την εσωτερική συνοχή των μελών της. Είναι προφανές λοιπόν το συγκριτικό πλεονέκτημα μιας «Ομάδας με εσωτερική πειθαρχία», έναντι του «χυλού των σκέτων» απλών μελών, όσον αφορά στο σταδιακό έλεγχο της κομματικής εξουσίας! Ερώτημα: υπάρχει πρόθεση – πρόβλεψη και απόφαση αντιμετώπισης;;;
Προσθέτω ότι: Οι πρόσφατες εγκύκλιοι «Κανονισμών Λειτουργίας» Δημοτικών Οργανώσεων – Θεματικών Τομέων κλπ. Οργάνων του Κινήματος, θεσμοποιούν και ευνοούν περαιτέρω τον εισοδισμό και την επικράτηση μελών της εν λόγω φράξιας στα «όργανα». Διότι προβλέπουν εξαιρετικά απαιτητικές γραφειοκρατικές και τεχνοκρατικές «δεξιότητες» από αρκετά μέλη των «οργάνων», ιδιαίτερα στις «υπευθυνότητες» που εξ’ αρχής είχαν προτεραιότητα για τον φραξιονιστικό μηχανισμό (Μητρώο, Οργανωτικό, Συντονιστές, διαχείριση ψηφιακών εργαλείων – μέσων κοινωνικής δικτύωσης). Απαιτήσεις που τείνουν να αποτρέπουν τα «απλά μέλη» (χωρίς ιδιοτελές κίνητρο) από αυτές τις «δύσκολες θέσεις». Μοιάζουν να προορίζονται στην πορεία για «επαγγελματικά στελέχη»! Απευθύνονται όχι στους πολλούς, που θεωρούν τη συμμετοχή τους στα κοινά ως «τρόπο ζωής», αλλά στους λίγους που έχουν «κίνητρο» και αναζητούν «τρόπο βιοπορισμού» στα κόμματα (για να θυμηθούμε σχετική δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη ως προς τα ιδιοτελή «επαγγελματικά στελέχη» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ). Αντίθετα, είναι αξιοσημείωτο ότι οι διαδικασίες πολιτικής ενημέρωσης και επιμόρφωσης όλων των μελών, καθώς και της συμμετοχής τους στη παραγωγή πολιτικής μέσα στις οργανώσεις βάσης του Κινήματος, δεν έχουν τύχει ανάλογης προσοχής και ενδιαφέροντος από τους συντάκτες των «Κανονισμών Λειτουργίας. Παρά το ότι δεν νοούνται «συμμετοχική δημοκρατία» και «κινηματικός χαρακτήρας» χωρίς ενεργό συμμετοχή μελών.
(Ιούλιος 2025): Όμως, στο «Κίνημα Δημοκρατίας», πέραν της αντιμετώπισης των νοοτροπιών του παρελθόντος και του νέου φραξιονιστικού μηχανισμού, η «συμμετοχική» παραγωγή πολιτικής από ισότιμα μέλη οργανώσεων της βάσης του είναι εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα στην οργανωτική δομή του και στην πολιτική λειτουργία του. Διότι οι νέες ιδέες, το όραμα και οι δημόσιες δεσμεύσεις του Στέφανου Κασσελάκη, η Ιδρυτική Διακήρυξη που έγινε αποδεκτή με υπεύθυνες δηλώσεις κατά την εγγραφή των μελών και το ψηφισμένο από τα μέλη Καταστατικό, αναφέρονται σε «Κόμμα ισότιμων Μελών», κινηματικού και πατριωτικού χαρακτήρα. Οι θεμελιώδεις αρχές – αξίες και δομές του ΚΙΔΗ αφορούν: 1) σε Άμεση – Συμμετοχική – Ψηφιακή Δημοκρατία, 2) στην ατομική – ορθολογική και κοινωνική αυτονομία, 3) σε άτομα με ικανότητα υπακοής σε «κατηγορηματική ηθική επιταγή», ανεξάρτητα από προσωπική επιθυμία ή ενδιαφέρον, από φυσική επιθυμία ή συμφέρον, 4) σε δημιουργική δραστηριότητα που θα προέρχεται από το «πάθος των πολιτών για τα κοινά» (η «αστυνόμος οργά» στην Αντιγόνη του Σοφοκλή), 5) στο σεβασμό της προσωπικότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των μελών, σε ισονομία που να διασφαλίζει ταυτόχρονα την ατομική ελευθερία και το σεβασμό των κοινών κανόνων, στο πολιτικό νόημα της ελευθερίας ως άμεσης συμμετοχής όλων των πολιτών στην εξουσία.
(Αυτά έχουν αναλυθεί διεξοδικά σε δημοσιεύσεις με τις απόψεις θεωρητικών της άμεσης – συμμετοχικής δημοκρατίας, της προσωπικής – ορθολογικής – κοινωνικής αυτονομίας, της φυσικής ελευθερίας – ισονομίας, όπως οι: Κορνήλιος Καστοριάδης, Ιμμάνουελ Κάντ, Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, και ο Νόαμ Τσόμσκυ).
(Ιούλιος 2025): Ισχυρίστηκα λοιπόν ότι είναι αυτοκτονική αφέλεια να πιστεύει κανείς πως τα μέλη εσωκομματικών ομαδοποιήσεων (φράξιες, κόμματα μέσα στο κόμμα) «δεν έχουν προσωπικά κίνητρα – επιθυμία ή συμφέρον», ότι «σέβονται την ατομική ελευθερία – την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των μελών και τους κοινούς κανόνες», ότι «επιδεικνύουν ικανότητα υπακοής σε κατηγορηματική ηθική επιταγή» ή ότι «δρουν με κριτήρια την αυτονομία και τον ορθολογισμό», όπως απαιτούν οι θεωρητικοί. Συγκεκριμένα, ο Ιμμάνουελ Κάντ θεωρεί ότι η ετερονομία, ως αντίθετη της προσωπικής αυτονομίας, αφορά άτομα με προσωπικά κίνητρα. Όσοι αμφιβάλλουν για τα ιδιοτελή κίνητρα ας αναλογιστούν την εσωτερική λειτουργία στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον αποκλεισμό χιλιάδων εκλεγμένων συνέδρων στο «Γκάζι», από όσους τότε «έσωσαν το σπίτι τους».
Υπενθυμίζω πρόσφατες σχετικές απόψεις του Προέδρου Στέφανου Κασσελάκη: «Ενώ έχουμε σημειώσει αξιοσημείωτη πρόοδο στην απήχηση του πολιτικού μας στίγματος και στην αναγνωρισιμότητα του Κινήματος, η κομματική λειτουργία δυστυχώς δεν έχει αντιστοιχηθεί. Το στοίχημα της ενεργού συμμετοχής των μελών έχει επισκιαστεί από «συριζαϊκές» πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος. Έχω επίγνωση ότι τέτοιες πρακτικές εφαρμόστηκαν και στην εκλογή των οργάνων. Αλλά πιο πολύ με απασχολούν τα πρώτα δείγματα της εσωτερικής μας κουλτούρας, τα οποία δεν συνάδουν με το όραμα που έχω για το Κίνημα. Ο κομματικός μηχανισμός πρέπει να προσθέτει και να πολλαπλασιάζει τις πρωτοβουλίες της ηγεσίας, όχι να αποπροσανατολίζει. Η κουλτούρα μας πρέπει να ελκύει και να μεγεθύνει, όχι να αποθαρρύνει και να απωθεί. Προφανώς κάθε νέο εγχείρημα αντιμετωπίζει δυσκολίες. … Τώρα πρέπει να προχωρήσουμε στις αναγκαίες διορθώσεις αν είναι η κομματική λειτουργία να προσφέρει στον κοινό στόχο: να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και να αλλάξουμε την χώρα με τις ευθύνες που θα μας αναλογούν»,
καθώς και: «θα συγκρουστώ με οποιαδήποτε φράξια μέσα στο κόμμα που έχω ιδρύσει»!
Το ερώτημα λοιπόν είναι: πως θα γίνουν οι «αναγκαίες διορθώσεις» και η «σύγκρουση με οποιαδήποτε φράξια»; Έχοντας ζήσει από κοντά τις «εκκαθαρίσεις» τροτσκιστών (κυρίως νέων – φοιτητών) στο ΠαΣοΚ, όπου κάποιος άλλος Στέφανος διακρίθηκε τότε ως «κυνηγός σε σαφάρι» που εξόντωνε «Νο-μιστεράκια» (για όσους γνωρίζουν το σχετικό ανέκδοτο), δεν θα ήθελα να ξαναζήσω αντίστοιχο «κυνήγι μαγισσών» στο ΚΙΔΗ!
Η γνώμη μου – και η πρότασή μου – είναι να αποφευχθούν διαγραφές και πειθαρχικές ποινές, είτε «κρυφών μελών» της φράξιας είτε «δημόσιων επικριτών» του φραξιονισμού, που θα οδηγούσαν σε εσωστρέφεια – ένταση και διχαστικό κλίμα. Αντίθετα, να γίνει υπέρβαση της «συριζαϊκής κουλτούρας» που αναπόδραστα οδηγεί σε ένα ακόμη «κόμμα του 3-4%», με ένα νέο άλμα -από αυτά που συνηθίζει ο δικός μας Στέφανος- προς «το όραμα που έχει για το Κίνημα»! Να συνεχίσει όπως ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2023: με δημόσια πρόσκληση για μαζική εγγραφή μελών στο «Κίνημα Δημοκρατίας» και με δέσμευση για συγκεκριμένες «αναγκαίες διορθώσεις» στην κομματική συγκρότηση και λειτουργία, που «θα ελκύουν και θα μεγεθύνουν, αντί να αποθαρρύνουν και να απωθούν».
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ – ΨΗΦΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Κλείνω υπενθυμίζοντας την τελευταία παράγραφο του προηγούμενου άρθρου «Το Κίνημα Δημοκρατίας αντιμέτωπο με τον ιστορικό του ρόλο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη»: «Αυτό το γιγάντιο έργο διάσωσης και ανασυγκρότησης (σ.σ. της Χώρας) δεν μπορεί να γίνει μόνο από έναν υπερδραστήριο Πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη και από 30.000 μέλη, στην πλειοψηφία τους προερχόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Θεωρώ εφικτά τα 300.000 μέλη αν πείσουμε για συνέπεια της κομματικής μας λειτουργίας με τις διακηρύξεις μας. Εξακολουθούν όμως να είναι λίγα, σε σχέση με τον φιλόδοξο στόχο 3.000.000 ψηφοφόρων (με μειωμένη αποχή), για αυτοδυναμία και κυβερνησιμότητα.»
Κώστας Α. Μαρκάκης
Μέλος του «Κινήματος Δημοκρατίας»
Υ.Γ.: Απαντήσεις στο αυτονόητο ερώτημα «Γιατί ο Στέφανος συναίνεσε σε εκχώρηση της οργάνωσης και συγκρότησης του ΚΙΔΗ» και μάλιστα «με απ’ ευθείας ανάθεση (!) στην ΠΑΣΠ-ΑΣΟΕΕ»; θα επιχειρηθούν σε επόμενο άρθρο …
