Στην πολιτική σκηνή, εκείνο που λείπει περισσότερο δεν είναι τα κόμματα, είναι τα νέα πρόσωπα, οι φρέσκιες φωνές και ιδέες.
Στην ερημιά της ανανέωσης παλιοί γνώριμοι με νέα προσωπεία έτοιμοι με πόθο να αρπάξουν την εξουσία. Δεν αποσύρονται, ελλοχεύουν.
Και την ίδια στιγμή ένα λεπτό νοητό νήμα συνδέει πρόσωπα και δυνάμεις που θεωρητικά βρίσκονται σε ιδεολογικά αντίθετα άκρα. Ένας τριγωνικός δεσμός με υπόγειες διαδρομές και ανομολόγητες σχέσεις: Καραμανλής, Σαμαράς, Τσίπρας.
Μπορεί να μη συναντιόνται δημόσια αλλά έχουν τις ίδιες ανάγκες και επιδιώξεις: ρόλος, ρεβάνς. Κανείς δεν το ομολογεί, λίγοι το σκέφτονται. Κι όμως, το σενάριο πλανάται.
Όλο και περισσότερο η ιδέα ενός «ανεπίσημου άξονα» που δεν βασίζεται σε προγραμματικές συγκλίσεις αλλά σε προσωπικές και πολιτικές ανάγκες, δουλεύεται.
Αν τελικά Σαμαράς και Τσίπρας ιδρύσουν νέα κόμματα, κάτι που πλέον δεν φαίνεται απίθανο, τότε ίσως δούμε το επόμενο, πιο ριζοσπαστικό στάδιο αυτής της υπόγειας σύνδεσης: τη συνεργασία στο δεύτερο γύρο σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας.
Τότε θα έχουμε φθάσει στο σημείο όπου η ιδεολογία υποκλίνεται στην ανάγκη της επιβίωσης, στην ανάγκη της συνέχειας.
Σε ένα εκλογικό σύστημα που τη δεύτερη Κυριακή χρειάζεται συμμαχίες και μετατοπίσεις, θα μπορούσαν δύο φαινομενικά αντίπαλοι να βρεθούν απέναντι στον κοινό εχθρό.
Η ιδεολογία σε αυτόν τον δεσμό δεν είναι οδηγός και όταν το πολιτικό όφελος την υπερβαίνει οι «κόκκινες γραμμές» γίνονται απλώς αποχρώσεις του γκρι. Τότε η πολιτική χάνει τη «θεατρική της αθωότητα» και αποκαλύπτει τη γυμνή αλήθεια: τη διαρκή μάχη για θέση, επιρροή και παραμονή. Αν όντως συνεργαστούν, δεν θα είναι προδοσία της ιδεολογίας, θα είναι υπενθύμιση πως η πολιτική, πάνω απ’ όλα, είναι η τέχνη του εφικτού και του συμφέροντος. Κι όποιος δεν το βλέπει, ίσως απλώς δεν ανήκει πια σε αυτή την εποχή.
Υ.Γ.: Ο δεύτερος γύρος δεν ενώνει μόνο ψήφους. Ενώνει και φιλοδοξίες κι αυτές πάντα ξέρουν που φυσά ο άνεμος. Τα αυτονόητα στην πολιτική ενίοτε παραβιάζονται.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
