Υπάρχουν στιγμές που η Ελλάδα λαμποκοπά, όχι από τεχνητά φώτα αλλά από τους ανθρώπους της. Από τους επιστήμονες που διακρίνονται στα εργαστήρια, τους φοιτητές που επιμένουν σε γεμάτα ανασφάλεια αμφιθέατρα, στους νέους που αθλούνται αντί να βολεύονται, τους καλλιτέχνες που δημιουργούν αθόρυβα και ταξιδεύουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, τους εργαζόμενους που σιωπηλά παλεύουν καθημερινά χωρίς χειροκροτήματα, στους δασκάλους της.
Είναι η Ελλάδα της αξιοσύνης, της γενναιότητας, της βαθιάς και ανεπιτήδευτης αξιοπρέπειας. Είναι η Ελλάδα που μας αξίζει.
Κι όμως, υπάρχει και η Ελλάδα που μοιάζει να έχει παγιδευτεί στα έδρανα της Βουλής. Όχι δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Αλλά όταν κανείς αναγκάζεται να παρακολουθήσει την αποκαλούμενη «αναμέτρηση» κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπως την πρόσφατη για σύσταση εξεταστικής επιτροπής, χρειάζεται αντοχή.
Όχι για να κατανοήσει τις θέσεις των κομμάτων, αυτές είναι σπάνιες αλλά για να αντέξει το θέαμα.
Αντί για πολιτικό λόγο, κραυγές. Αντί επιχειρημάτων, αλληλοκατηγορίες. Όχι πια διαφωνίες αλλά χαρακώματα. Όχι αντιπαράθεση αλλά τοξικότητα. Οι ύβρεις, τα ρατσιστικά και φασιστικά σχόλια, μας θυμίζουν Χρυσαυγίτες.
Η Ελλάδα του δημοκρατικού κοινοβουλίου μετατράπηκε σε χώρο οργής, σε χώρο εκδίκησης: «Χούντα», «Καμόρα», «μαφία», «εγκληματική οργάνωση», «Νονός», σε αρένα θηριομαχιών που ο κάθε ταυρομάχος επιχειρεί να εντυπωσιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο το κοινό που διψάει για αίμα…
Συμπεριφορές που δεν αρμόζουν ούτε σε πολιτικό διάλογο ούτε σε στοιχειώδη θεσμική σοβαρότητα.
Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε ή καλύτερα τελέσαμε την 51η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν γιορτή, ήταν περισσότερο μνημόσυνο.
Ο ελληνικός λαός ξεπέρασε την οικονομική κρίση, έχουμε περάσει στη φάση της πολιτικής χρεοκοπίας, οι θεσμοί υπάρχουν τυπικά, οι εκπρόσωποί μας έχουν μετατραπεί σε πρωταγωνιστές μιάς κακοφορμισμένης παράστασης, όπου όλοι κραυγάζουν και κανείς δεν ακούει.
Υπάρχουν δύο Ελλάδες, η μία κοιτάζει μπροστά, ακόμα και αν σκοντάφτει. Η άλλη κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη της εξουσίας. Η πρώτη αξίζει να ακουστεί, η δεύτερη να κριθεί αυστηρά.
Υ.Γ.: Δεν χρεοκόπησε μόνο η οικονομία, χρεοκόπησαν και οι λέξεις.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
