Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών για άλλη μια φορά έρχεται στη δημόσια συζήτηση με θόρυβο. Επίκεντρο η απεργία πείνας ενός πατέρα που έχασε το παιδί του, του Πάνου Ρούτσι που ζητά την (εκ)ταφή της σορού προκειμένου να διαπιστωθεί εάν υπάρχει ξυλόλιο στη σορό.
Πότε το ζητά; τώρα που έκλεισε η έρευνα του Εφέτη Ανακριτή και όχι κατά τη διάρκεια των 2,5 χρόνων που κράτησε η έρευνα, τώρα που η υπόθεση πήρε επιτέλους το δρόμο της Δικαιοσύνης, της μόνης αρμόδιας να δώσει απαντήσεις τού τί έφταιξε και ποίοι.
Όπως άλλωστε ειπώθηκε από την ηγεσία του Αρείου Πάγου: «δεν χάνεται κανένα δικαίωμα συγγενή, καθώς κατά την διαδικασία στο ακροατήριο μπορεί να διατυπωθεί εκ νέου οποιοδήποτε αίτημα οποιασδήποτε πλευράς». Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι υπάρχει κίνδυνος οι νέες καθυστερήσεις – το αίτημα του Πάνου Ρούτσι ακολούθησαν και άλλοι γονείς – να οδηγήσουν ακόμη και σε παραγραφές αδικημάτων.
Η χώρα έχει γνωρίσει και άλλα τραγικά δυστυχήματα, το Μάτι, τη Μάνδρα, ποτέ δεν έγιναν τέτοιες εκδηλώσεις από μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον πόνο των συγγενών. Όλοι αυτοί, προφανώς, δεν θέλουν να αρχίσει η δίκη.
Όταν ο Ανακριτής έκλεινε την ανάκριση, απέξω υπήρχαν ομάδες ανθρώπων που του φώναζαν: «Δεν θα σε αφήσουμε να κλείσεις την ανάκριση».
Η προσπάθεια καθυστέρησης είχε αρχίσει από νωρίς. Τη μία ζητώντας εξαίρεση του Ανακριτή, την άλλη επανειλημμένα μηνύοντάς τον και την παράλλη στις 22 Σεπτεμβρίου συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας μαζί με συνηγόρους των, πέρασαν το κατώφλι της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου προκειμένου να καταθέσουν πολυσέλιδο υπόμνημα, ζητώντας τη συνέχιση της ανακριτικής διαδικασίας με το επιχείρημα ότι η έρευνα έκλεισε βιαστικά! χωρίς να εξεταστούν κρίσιμα στοιχεία.
Αυτή η εμμονή να μην αρχίσει η δίκη εύλογα δημιουργεί ερωτήματα: Άραγε η απόφαση για απεργία πείνας ήταν αποκλειστική απόφαση του Πάνου Ρούτσι που κατάφερε μόνος του! να γίνει σύμβολο ενός συναισθηματικού κύματος που ζητά δικαιοσύνη αμφισβητώντας τη Δικαιοσύνη;
Λέτε το αίτημα να φτιάχτηκε με την ελπίδα να αποκτήσει λαϊκή βάση; Άλλωστε, ο χώρος της απεργίας λειτούργησε έτσι κι αλλιώς ως μαγιά για περισσότερο εκτεταμένες κινητοποιήσεις. Οι κινηματικές ιδέες για να ανθίσουν και να παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα χρειάζονται νεκρούς. Στο όνομα έτσι του σεβασμού στους νεκρούς, το κίνημα του «θυματισμού» που επιχειρείται να δημιουργηθεί, διεκδικεί την καταστρατήγηση των θεσμών, επειδή μπροστά στον πόνο οι πάντες υποκλίνονται, μέχρι που η λογική αρχίζει να αμφισβητεί τον εαυτόν της.
Αν συμβεί ο αντιπολιτικός θυματισμός και καταφέρει να υπονομεύσει την πολιτική ομαλότητα, οδηγώντας τη χώρα στην αποσταθεροποίηση, θα ζήσουμε στιγμές πολύ πιο οδυνηρές από όσο την προηγούμενη δεκαετία.
Σήμερα η παγκόσμια αταξία είναι συνεχής και η χώρα δεν έχει τα περιθώρια να υποστεί μιά νέα περίοδο αμφισβήτησης των θεσμικών της χαρακτηριστικών.
Το δίλημμα: σταθερότητα ή χάος, έχει γίνει ξανά επίκαιρο.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
