Χωρίς αμφιβολία η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τις τάξεις της κοινοβουλευτικής του ομάδας ήταν μία κίνηση για το μέλλον, μια κίνηση που προκάλεσε θόρυβο αλλιώς το γεγονός δεν θα είχε νόημα.
Επρόκειτο, κατά συνέπεια, για θόρυβο σκοπούμενο, αφού εκ των πραγμάτων θα αποτελούσε μέρος του προαναγγελθέντος rebranding.
Η παραίτηση ήταν η τελευταία πράξη ενός πολιτικού που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από το παρελθόν του.
Το φάντασμα του 2015 θα τον συνοδεύει για πάντα, καθώς η πενταετή θητεία του στην κυβέρνηση ήταν καταστροφική. Μιας κυβέρνησης που πίστεψε ότι η ιδεοληψία και η αλαζονεία μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα του Αλέξη είναι ότι διακατέχεται από το σύνδρομο της αυτοδικαίωσης, δεν έχει αναγνωρίσει στον εαυτόν του και στην πολιτική του διαδρομή το παραμικρό λάθος, πέρα από κάποιες, βολικά βαπτισμένες, αυταπάτες.
Στην επανεμφάνισή του δεν δηλώνει πια ριζοσπάστης, ούτε καν αριστερός, επανεμφανίζεται ως ηγέτης που θα συσπειρώσει την Κεντροαριστερά, λησμονώντας ότι οι κεντρώοι ψηφοφόροι θυμούνται τα πεπραγμένα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τα οποία ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε περιγράψει εισάγοντας έναν νέο όρο στο πολιτικό λεξιλόγιο: «καλλιεργούν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας». Τελευταία επιχειρεί να λειάνει την αριστεροσύνη του άλλοτε ως συστημικός και άλλοτε ως αντισυστημικός, ως αριστεριστής και ως συνεχιστής της δημοκρατικής παράταξης, ανάλογα με τα γούστα του «πελάτη».
Δηλώνει απογοητευμένος από την άρνηση των κομμάτων της Κεντροαριστεράς να ομονοήσουν και να συνεργαστούν για να πέσει η κυβέρνηση, τότε το δέλεαρ ήταν το σκίσιμο των μνημονίων, σήμερα να πέσει ο Μητσοτάκης. Μοιάζει με φάρσα αυτή η προσέγγιση, καθώς ήταν αυτός που κατασυκοφάντησε και προσπάθησε να κλείσει φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους και συνεργάστηκε με την ακροδεξιά του Καμμένου. Όσοι χαιρέτησαν την παραίτησή του ως κίνηση ευθύνης, ας θυμηθούν τα έργα και τις ημέρες του, το πρωί υποδύεται τον εκπρόσωπο της Κινηματικής Αριστεράς και το βράδυ τον θεσμικό που επιχειρεί μέσω του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» να εκφράσει τους κεντρώους.
Ενώ δείχνει ότι στο νέο κόμμα δεν θα συνεργαστεί με παλιά προβεβλημένα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ιδίως από την Νέα Αριστερά, γιατί θα θυμίζουν την φαρσοκωμωδία της δικής του κυβέρνησης, απευθυνόμενος στους παλιούς συντρόφους του, τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα είναι αντίπαλοι!
Ύστερα από μία περίπου οκταετία σχετικής νηνεμίας, όπου κυρίαρχο αίτημα ήταν η «κανονικότητα», όλα πλέον δείχνουν ότι επίκειται επιστροφή στο μέγα πλήθος και στο μέγα πάθος. Το κύμα φουσκώνει και οι δημαγωγοί διαγωνίζονται ποιος θα το καβαλήσει για να διεκδικήσει την εξουσία. Με βάση όσα συμβαίνουν διεθνώς, βλέπω τον πιο αδίστακτο σαλτιμπάγκο, τον πιο τοξικό λαοπλάνο να καβαλά το κύμα.
Ρωτάτε ποιος είναι; Ελάτε τώρα που κάνετε ότι δεν ξέρετε. Έχουμε πολλούς;
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
