Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να αντιληφθεί ότι ο Τσίπρας, μεθοδικά δίχως βιασύνη, διεκδικεί ξανά τον «ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς».
Προϋπόθεση επιτυχίας η διάλυση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κάτι που το πέτυχε και διεύρυνσή του μέσω της συγκρότησης μιάς μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας, ενός μετώπου σε κοινοβουλευτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα κερδίσει τη Ν.Δ., επιστρατεύοντας (δεύτερη φύση) τα στερεότυπα και τις προγραμματικές ευκολίες του χρεοκοπημένου παρελθόντος, ελπίζοντας ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος.
Μη δυνάμενος να στηριχθεί σε μεταρρυθμιστική ταυτότητα, ξαναρίχνει μέσω των ομιλιών του την πολιτική της συγκίνησης, κρυπτόμενος πίσω από τον ανθρώπινο πόνο των συγγενών θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, υπονομεύοντας για άλλη μία φορά, με τη συνδρομή θεωριών συνωμοσίας, τα δημοκρατικά θεμέλια της κοινωνίας μας, την ανάγκη ανεξάρτητης δικαιοσύνης να απονέμεται είτε από πολιτικούς είτε από λαϊκά δικαστήρια.
Απέναντι σ’ αυτό το κλίμα, εκ νέου υπονόμευσης της δημοκρατικής ομαλότητας, είναι προφανές ότι το χθεσινό αντιΣΥ.ΡΙΖ.Α. μέτωπο θα είναι και πάλι παρόν.
Κύριε Τσίπρα, τα ακροβατικά πειράματα του 2015, μας έκαναν πιο σοφούς, πανηγυρίσαμε με θέρμη την επιστροφή στην κανονικότητα, νοιώσαμε ανακούφιση.
Μάθαμε όμως, ότι η ανακούφιση εύκολα μετατρέπεται σε επανάπαυση, ακόμη και σε αδράνεια, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή.
Καμία κοινωνία, κύριε Τσίπρα, δεν μπορεί να προοδεύσει χωρίς να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ανισότητες οι οποίες νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε πολιτικές και κοινωνικές εκρήξεις και εσείς οι «ριζοσπάστες Αριστεροί» δοκιμαστήκατε και αποτύχατε οικτρά, και το κακό είναι ότι δεν βάλατε μυαλό, αναζητώντας την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», μέσω του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πόσο βαθιά νυχτωμένοι! Πάντως τον θαυμάζεις με την επιμονή του να πιστεύει ότι το μυθιστόρημα της Αριστεράς παραμένει ακόμη ικανό να είναι νέο.
Πάντως, είτε τον απεχθάνεται κάποιος είτε όχι, οφείλει να αναγνωρίσει ότι κανένα άλλο πρόσωπο με τη δράση του και τις αποφάσεις του, δεν είχε την μεγαλύτερη και αμεσότερη επίδραση την τελευταία 15ετία στην ελληνική πραγματικότητα, όχι μόνο στο επίπεδο της κουλτούρας και της ιδεολογίας αλλά και πολιτικά, αφαιρώντας το προστατευτικό περίβλημα και το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Υ.Γ.: Η Αριστερά ήταν ανέκαθεν αυτή που έφτιαχνε σύμπαντα ισότητας και ουτοπίας, που ακόμα και αν δεν εκπληρώνονταν αφηγούνταν το μύθο της αλληλεγγύης.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης