Δεν έχει σημασία εάν ζούμε το τέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή μια παρατεταμένη κρίση ταυτότητας. Σημασία έχει πόση ζημιά έκανε ο Τσίπρας στην ελληνική κοινωνία και στην Αριστερά.
Η ιδέα ότι σαν από μηχανής θεός θα επιστρέψει για να ενώσει τον χώρο, είναι μία ακόμη ένδειξη απουσίας επαφής με την κοινωνική πραγματικότητα.
Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσεις την ταραχώδη δεκαετία συμμετέχοντας ενεργά στη διαμόρφωση των κοινωνικών αιτημάτων γύρω από τη διαίρεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο, με πρώτο διδάξαντα τον Αντώνη Σαμαρά;
Με καύσιμο τον λαϊκισμό τροφοδότησε το αντιμνημόνιο, την πόλωση και το μίσος της περιόδου.
Στο βωμό της εξουσίας θυσίασε τα πάντα μέχρι και τα «ιερά και όσια» της Αριστεράς, κυβερνώντας με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ., ενώ σε μιά προσπάθεια προσωπικής επιβίωσης δεν δίστασε να διχάσει τους Έλληνες με ένα δημοψήφισμα όπου το 65% ψήφισε κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αν η Ευρώπη μας έδινε σουτ, τώρα θα ψάχναμε στους κάδους για μια καλή, βιολογική λεμονόκουπα.
Αναρωτιέμαι τι τους έπιασε, ντε και καλά, να μας σώσουν από τον ιμπεριαλισμό. Δεν μας ρώτησαν, πάντως τον προτιμούμε από τον Πούτιν.
Βέβαια, υπήρχε μια ελπίδα επανάκαμψης και ανατροπής του ιμπεριαλισμού, εάν από τις εκλογές έβγαζαν ως αρχηγό και ηγέτη τον οραματιστή σύντροφο Γκλέζο…
Η επιθυμία του Τσίπρα να επιστρέψει χωρίς καμία προσπάθεια αναστοχασμού για το πώς διαχειρίστηκε τη χώρα, σημαίνει ότι δεν κατάλαβε τις κοινωνικές προσδοκίες και προτεραιότητες είτε από ενοχή των πολλαπλών μεταλλάξεων είτε από αδυναμία.
Ευτυχώς που ο Στέφανος έβγαλε τις ακρότητές τους, έχθρα και προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης, που είναι η μόνη συγκολλητική ουσία.
Οι τίτλοι τέλους γράφτηκαν με τον πιο δραματικό τρόπο. Η ευθύνη για ένα νέο σύγχρονο και προοδευτικό αφήγημα περνάει πλέον στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οφείλει πρωτίστως να καλύψει την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια και τον φόβο που νοιώθουν οι πολίτες μπροστά στους νέους κινδύνους και τις σύγχρονες προκλήσεις.
Παρουσιάζεται μοναδική ευκαιρία χάρη στην πολιτική συγκυρία και αποτυπώνεται ως προσδοκία των πολιτών στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, δεν πρέπει να χαθεί.
Μιχάλης Βασ. Σούμπλης
